Ja, ty, on, ona, ono… – dzisiaj przyjrzymy się zaimkom osobowym. A właściwie temu pierwszemu z kolei, bo, jak się okazuje, jego formy w języku rosyjskim czasem lubią się nam mylić.
Formy gramatyczne zaimka osobowego „ja”
Na początek zobaczmy, jak wygląda odmiana zaimka „ja” po rosyjsku i po polsku:
| mianownik | я / ja |
| dopełniacz | меня́ / mnie |
| celownik | мне / mnie |
| biernik | меня́ / mnie |
| narzędnik | мной, мно́ю / mną |
| miejscownik | мне / mnie |
Nuda – chciałoby się powiedzieć po rzuceniu okiem na odmianę w języku polskim. Z drugiej jednak strony mamy wytłumaczenie, skąd mogą wynikać nasze problemy z odmianą w języku rosyjskim – są tam aż trzy różne formy! (podczas gdy w polskim jedyną odmienną formą jest „mną”).
Konstrukcja „mieć” i rozróżnienie zaimków
Punktem wyjścia do zapamiętania form zaimka „ja” mogą być trzy podstawowe konstrukcje, których używamy, gdy się przedstawiamy oraz mówimy o posiadaniu i wieku:
- Мне со́рок лет – mam czterdzieści lat [CELOWNIK]
- Меня́ зову́т Да́га – mam na imię Daga [BIERNIK]
- У меня́ кни́га – mam książkę [BIERNIK]
Formę dopełniacza traktujemy jako bliźniaka biernika, a miejscownik jest o tyle prosty, że tam zazwyczaj panuje końcówka -e (analogicznie do form о сестре́, в столи́це).
W najlepszej sytuacji jest narzędnik, bo jego końcówka zawsze się wyróżnia 🙂
PS. Dziękuję Panu Janowi za inspirację do tego napisania wpisu!
Obraz 坤 张 z Pixabay
