Podejrzewam, że słowo „dzierżawczy” bardziej się nam może kojarzyć z zaimkami (mój, twój, nasz etc.). Nic dziwnego – przymiotniki dzierżawcze w języku polskim są bardzo rzadko stosowane w przeciwieństwie do rosyjskich, które mają się dość dobrze.
Przymiotniki dzierżawcze w języku polskim
W większości mają już wydźwięk archaiczny, możemy je spotkać w tekstach np. literackich. Wśród przykładów możemy wskazać: mamina spódnica (pozostał głównie we frazeologizmie: trzymać się maminej spódnicy), babcine obiadki, tatowy sweter, stolica Piotrowa.
Oczywiście, zdarzało mi się tworzyć czy słyszeć określenia w stylu „Dagowy blog” (tj. blog Dagi, blog prowadzony przez Dagę), ale wynikało to raczej z kreatywności językowej. Sami przyznacie, że trudno uznać takie określenie za stylistycznie neutralne (choć mnie osobiście bardzo się podobają takie formy).
Przymiotniki dzierżawcze w języku rosyjskim
Są tworzone od nazwy osoby (ale i zwierzęcia) i opisują przynależność do niej jakiejś rzeczy, np.
- Катя – Катин (należący do Katii), Катина книга (książka Katii)
- Захар – Захаров (należący do Zachara), Захаров сын (syn Zachara)
- лиса – лисий (należący do lisa), лисий хвост (ogon lisa)
- сука – сукин (należący do suki), сукин сын – określenie, które również w języku polskim ma wydźwięk obraźliwy, z tym że jest zapisywane jako jedno słowo (sukinsyn)
Od imion częściej tworzy się przymiotniki dzierżawcze niż od nazwisk (np. Ахматовы стихи jest formą poprawną, ale częściej spotkamy zapis стихи Ахматовой, czyli wiersze Achmatowej).
Na koniec polecam tabelki z formami gramatycznymi wybranych przykładów – obie pochodzą ze strony: https://pl.bab.la.
